Hageland Blues & Roots Night #5 Festival GC De Roos Glabbeek (07-03-2020) reporter: Marcel & photo credits: Rootsville info organisation: Hageland Blues info band: Big Daddy Wilson (US) - Sari Schorr (US) - The Hoochies (NL) - Dave Warmerdam Band (NL) info band: DC Snakebuster (B) © Rootsville 2020

Vorig jaar had ik voor de eerste keer mogen kennismaken met dit leuke en aangename festival, dus besloot ik er dit jaar maar terug te keren. Het "Hageland Blues & Roots Night" Festival is een klein maar gezellig festival en zo’n beetje de opener van het nieuwe festivalseizoen. Met de huidige affiche hebben de organisatoren toch  weer een gevarieerd programma samengesteld, waarbij meerdere bluesstijlen aan bod komen en waar iedereen wel zijn gading kan in terugvinden. Wijlen dus weg richting hartje Vlaams-Brabant.

Na het overwinnen van meer dan één wegomlegging, België is een groot bouwwerf geworden, kwam ik op tijd aan voor de start van deze jubileumeditie. Indeed, de organisatie mocht heel fier de eerste 5 kaarsjes uiblazen. Hip Hip Hoera !!!

De man die de festiviteiten in gang mocht trekken, was DC Snakebuster. Geboren als Frank Declercq die al op zeer jonge leeftijd zichzelf in de muziek stortte door op de muziekschool viool te gaan studeren. Na een aantal jaren volgde al snel het drumstel en nadien maakte hij zich familiair met andere instrumenten tot hij de cigarbox-guitaar ontdekte. Bij deze was dan de DC Snakebuster one man band geboren. Mensen die geregeld festivals bezoeken zullen hem wellicht al gezien hebben op evenementen als Be-Mine of op de camping van Swing Wespelaar. Gewapend met enkel een bassdrum, een snare, een slidegitaar, en een neckrack met bluesharp wil hij 'de helden' van vroeger alle eer aan doen. En geloof mij vrij, dat doet hij met veel bravoure.

Als opener was dit meer dan geslaagd, gezien ook het feit dat Frank zijn vader had meegebracht, de geweldige “Wasbord Willy”, die hem mocht bijstaan op zijn, hoe raadt u het? Zijn wasbord. We vertrokken met ‘On the Road’, gevolgd door een stevige ‘ I’m Ready’ en een Mississippi versie van ‘Proud Mary’. Iedereen die de Snakebuster kent, heeft ook weet van zijn kwaliteietn, maar gisteren was het Willy die de show kwam te stelen. Als een jong veulen roffelde hij op zijn wasbord en wrong zich, op de maat van de muziek in allerlei bochten. Willy for president, mijn gedacht. We kregen voor de rest een vuistvol classics à la Snakebuster met ‘Mojo Working’, het knappe ‘It’s Raining In My Heart’ en ‘Route 66’.

De die hards van het eerste uur zagen en hoorden dat het goed was en nergens sprake van het coronavirus. Ondertussen was al wat meer volk binnengekomen en De Roos geraakte wat voller. Het werd ook een pak warmer en de Gildenbiertjes ging vlotjes over de toog. Weinig tijd voor de turnover, want de volgende band diende nog een optreden af te werken hierna, dus direct actie. Aanwezig waren ook die van "Duvel Blues", "Gevarenwinkel", BE-Mine Blues, Goezot, het Nederlandse "Zilst Blues" en het nog maar sinds vorig jaar opgerichte "De Sortie Blues" uit Oud-Heverlee. Bij "Duvel Blues" is er op woensdag 25 maart een tussen-concert met "Ben Miller Band" en de amazing Antwerpse formatie "Handkerchief", dit in "JH Kabal"

Voor de tweede act werd geput uit de grote bluesreserves bij onze noorderburen. De "Dave Warmerdam Band", ondertussen geen onbekenden meer na het winnen van de Dutch Blues Challenge en hun zeer gesmaakte passage in Memphis dit jaar op het "IBC".

De gemiddelde leeftijd van het vijftal is nog maar rond de 20 jaar, maar ze beheersen hun instrumenten als echte pro’s. Muzikale leider van de band en master op keyboards is Dave Warmerdam. Maar ook de medemuzikanten zijn toekomstige toppers die op het conservatorium zitten. Sonny Ray tovert knappe gitaarsolo’s uit zijn Gibson en bassist Lars Hoogland en drummer Rick van de Voort zorgen voor de groovende fundering van de band. Ondertussen werd de band aangevuld met zangeres Janne Timmer. Deze jonge wolven brengen vooral eigen werk en eigenzinnige bewerkingen van bluesklassiekers allerhande.

Ze hadden mij vorig jaar zeer aangenaam verrast op hun passage op Swing Wespelaar en de verwachtingen waren hoog gespannen. Eerlijk gezegd vond ik dit optreden iets minder dan op Swing. Er ontbrak een vonkje. Muzikaal zat het geheel volledig snor te beginnen met ‘Everyday I Got The Blues’, bereid in een eigen sausje. Dit werd gevolgd door ‘Tears ‘Ain’t Fun’ en de Aretha Franklin song ‘ Sweet Lovin’ waar de stem van Janne volledig tot zijn recht komt, zoals ze zeggen : een vrouw met ballen. Schitterende stem, die het geheel naar een hoger niveau tilt. De fans op de eerste rij genoten zichtbaar. Dan tijd voor een slow blues met het knappe ‘Watch My Back’. ‘Carry On’ en een wel heel pittige ‘Proud Mary’ sloten het gesmaakte optreden af. Snel afbreken en vulg naar de volgende gig was dan de booschap.

We gingen verder met niemand minder dan Big Daddy Wilson. Ik ben zonder meer fan van deze man en zijn muziek en vooral zijn heel warme stem. Hij werd geboren in Edenton, North Carolina en ook al groeide hij in grote armoede op, toch genoot hij van zijn jeugd. Hij zong in de kerk, maar de verlegen jongen durfde geen podium te beklimmen. Het leger stuurde hem naar Duitsland, waar hij voor het eerst de blues echt ontdekte. Maar er was meer. Hij vond er de liefde van zijn leven en overlaadde haar met gedichten. Die poëzie zette hij al snel op muziek. De verlegen jongen van weleer ontpopte zich tot een podiumbeest en betoverde Duitsland met zijn warme soulstem. Vele Amerikaanse bluesmuzikanten wonen of woonden een tijd in Europa, zoals Luther Allison, Louisiana Red of Eddie Boyd. Echter kenden zij de blues al vanuit de VS.

Big Daddy Wilson is in Noord-Duitsland blijven plakken zonder dat hij de Amerikaanse blues scene vooraf kende. Hij wordt vergezeld van zijn vaste bende muzikanten met Cesare Nolli aan de gitaar, Paolo Legramandi op bas en Nik Taccori aan de drums. Tevens had hij ook een Italiaanse toetsenman mee en als ik het goed heb begrepen gaat het om Enzo Passina. Vanaf het openingsnummer ‘I Know’ wist Big Daddy, de nu volle zaal in te pakken en in zijn achterzak te steken. Potverdikke wat heeft die vent een knappe stem!  Met ‘Ain’t Got No Money’ en de titeltrack ‘Deep In My Soul’, serveerde Bid Daddy ons direct drie stuks uit zijn nieuwste schijf. Very nice my friends.

De ritme sectie swingde als de beesten en de knappe stem en het verfijnd gitaarspel van Cesare maakten iedereen blij. ‘Crazy World’, het aan zijn moeder opgedragen ‘Miss Dorothy Lee’ en het voor zijn zoon geschreven ‘Hold On To Our Love’ lieten niemand onberoerd en we waren nog niet aan het eind. Hij serveerde ons een schitterende versie van Son House’s ‘People Grinning In Your Face’, met plaats voor het lekker baswerk van Paolo, ‘All We Need Is Love’ en wat te denken van de schitterende medley te beginnen met ‘Midnight Hour’. Jezus jongens meisjes, dit was werk van topniveau. Big Daddy Wilson? Veni vidi vici. Dit zou volgens mij het beste van de dag worden, daar was ik van overtuigd.

We blijven gaan met die bananaan, want, Sari Schorr staat met haar band als volgende op de lijst. De First Lady of the Blues rechtstrees$ks uit de New York Hall of Fame! De nieuwe blues-revelatie Sari Schorr werd tijdens een optreden op de International Blues Challenge in Memphis ontdekt door blues pionier/producer Mike Vernon .Hij was zo onder de indruk dat hij besloot om zijn pensioen even te onderbreken en toch nog een keer de studio in te duiken. Samen sleutelden ze aan Sari Schorr’s eerste album “A Force of Nature”. De plaat werd één van de meest bejubelde blues-rock schijven van het moment. Sari wordt soms vergeleken met Janis Joplin, Beth Hart en Dana Fuchs - een ruige stem met grote uithalen en een vleugje soul wat precies bij prachtige bluesrock muziek past. Ze wordt begeleid door een van de meest opwindende jonge gitaristen van de hedendaagse blues scene Ash Wilson, Matt Beadle op bas, Ray Martin aan de drums en de jonge Adrian aan de toetsen.

Ik verwachtte een meer dan stevige set en dat werd het ook te beginnen met het openingsnummer ‘King Of Rock ’n Roll’ en het pittige ‘Demolition Man’. Het geheel bleef wat dezelfde toer op gaan en eigenlijk, feitelijk vlakte het na een tijd wat af. Sari’s stem gaat soms wat op het schreeuwerige af, maar had nog meer dan potentieel genoeg. ‘Back To LA’, ‘I Wanna Make Love To You’ vond ik nog best te pruimen maar eerlijk gezegd met de afsluiter ‘Black Betty’, een folksong uit de vorige eeuw die ooit door Leadbelly voor het eerst op plaat werd gezegd, ging ze voor mij toch wat de mist in. Maar, alvorens te worden geëxcommuniceerd, dit is mijn eigen mening natuurlijk. Het is natuurlijk geen cadeau om u ding te komen doen na Big Daddy Wilson.

Om de dag, wel in dit geval de avond af te sluiten, trokken we terug naar Nederland met The Hoochies. Overtuigende no-nonsense Chicago blues en boogie á la Little Walter, Sean Costello en The Red Devils. Deze mannen hebben hun mojo workin', en dat zouden ze laten zien en horen ook.
Richard Koster, zang en harmonica (ex Cuban Heels) en Roelof Meijeringh op gitaar (Boyd Small, Memo Gonzalez) vormen de spil van deze nieuwe band. Lut Luttink (Drippin’ Honey) op basgitaar en Chiel ten Vaarwerk (Cuban Heels) op drums maken er een ritmisch geheel van. The Hoochies hebben inmiddels hun sporen verdiend en zijn daarom zeker geen onbekenden in het circuit. Ook hebben ze al vaker het podium met elkaar gedeeld, en dus werd daarom nodig tijd om samen wat op te starten om hun gezamenlijke passie voor de ongepolijste blues te delen.

Dit vond ik nu de ideale band om deze mooie dag af te sluiten. De geest van Lester Butler en de Red Devils waarde rond op het podium van GC De Roos, zowel wat betreft de harmonica als de klank van de stem. Yeah baby, that’s what I’m talking about. Party time. Jammer dat er ondertussen al heel wat volk was verdwenen. Ik had mij trouwens die bemerking al gemaakt na Big Daddy. Jammer eigenlijk want deze gasten verdienen het wel om voor een volle zaal hun ding te doen.

Ze hadden direct de volle aandacht van het overgebleven publiek. Het repertoire bestond uit nummers van Cuban Heels en Drippin’Honey maar ook van Sean Costello. Het “rauwe” gitaarspel van Roelof op de Gibson Les Paul was geweldig, de stevige bas van Lut en de drums van Chiel legde een stevige basis voor een fijn optreden vol energie. Vet optreden vond ik dat.

Ik denk dat de organisatie fier mag zijn op een zeer geslaagde lustrum-editie. Voor elk wat wils en een aangename belevenis. Dat geeft zeker inspiratie en kracht om er zeker nog 5 jaar bij te doen. Gelukkig hadden wij niet naar de Maggie geluisterd en “in ons kot” gebleven want anders hadden we dit allemaal gemist. Ondertussen trok ik de donkere nacht in, trotseerde ik de wegenwerken richting “De Vloanders”. Tot de volgende gasten !!! (Marcel)

ssssst 't is gedaan, Willy slaapt. CU op 20 maart 2021 voor "Hageland Blues & Roots Night #6"